“จิรภัทร อังศุมาลี” หรืออีกนามปากกาหนึ่งที่เป็นที่รู้จักในวงการนักเขียนนักอ่านคือ “สิเหร่” ที่ได้เขียนเรื่องราวมาแล้วมากมาย ทั้งนวนิยาย เรื่องสั้น และรวมเรื่องสั้นอื่นๆ ที่อาจคุ้นเคยจากการเข้ารอบรางวัลซีไรต์ในหลายต่อหลายครั้ง เช่น นวนิยาย “เล่นเงา” รวมเรื่องสั้น “วิปริต” หรือว่าจะเป็นงานเขียนสารคดี “ใบไม้ร่วงเดือนมีนาคม” และ “6708 กิโลเมตร บทเก็บตกจากริมทางรถไฟไซบีเรีย – ฮ่องกง” เป็นต้น เขาเป็นหนุ่มใต้ เรียนจบมัธยมต้นที่โรงเรียนภูเก็ต จบมัธยมปลายโรงเรียนภูเก็ตวิทยาลัย จบ ปวช. จากโรงเรียนอาชีวศิลปศึกษา เคยเป็นครูสอนศิลปะอยู่หนึ่งปี และเริ่มเข้ามาทำงานด้านการเขียนกับหนังสือพิมพ์ประชาธิปไตยในช่วงก่อนเหตุการณ์ 14 ตุลาฯ หลังจากนั้นก็ออกเดินทางไปในที่ต่างๆ และมีงานเขียนออกมาอย่างต่อเนื่องให้เราได้อ่านกัน ทั้งในนามปากกา “สิเหร่” และนามจริง “จิรภัทร อังศุมาลี” ไม่ได้มีเพียงแค่งานเขียนเท่านั้นที่จิรภัทรหลงใหล ดนตรีและการวาดภาพก็เช่นเดียวกัน สิ่งเหล่านี้ทำให้เขาเขียนงานต่างๆ ออกมาได้ เพราะสำหรับเขา งานเขียน ภาพวาด และดนตรีคือเรื่องเดียวกัน ศิลปะคือความเชื่อมโยงเข้าหากันในทุกแขนง จิรภัทรพูดถึงความเชื่องโยงของสามอย่างนี้ไว้ว่า “คุณเขียนหนังสือ นอกจากคุณต้องอ่านหนังสือแล้วคุณยังต้องฟังเพลง ถ้าคุณเสพงานจิตรกรรมด้วยก็ยิ่งดีใหญ่ คือมันผูกพันกัน ยังไงมันก็หนีกันไม่พ้นเรื่องของศิลปะ” การกลับหวนคืนสู่หน้ากระดาษของจิรภัทรในครั้งนี้ เขานำ “หลงหลายไปในฝัน” รวมเรื่องสั้นชุดพิเศษที่พูดถึง “ฝัน”…

อู่ฮั่นการระบาดของไวรัสแพร่ไปทั่วเมืองบริษัทและโรงงานต่างๆ พากันปิดตัวลงถนนที่เคยคึกคักกลับว่างเปล่าในอินเตอร์เน็ตเต็มไปด้วยข้อความขอความช่วยเหลือ.สงครามระหว่างชีวิตและความตายโคโรนาระบาดออกจากอู่ฮั่นไปทั่วประเทศโรคระบาดทำให้ผู้คนถอยห่างจากกันผู้คนต่างกังวลและหวาดกลัว….เมื่อการตัดสินใจของอู่ฮั่นคือการกักเชื้อไวรัสในเมืองจำนวนผู้ติดเชื้อและผู้เสียชีวิตพุ่งสูงขึ้นสถานการณ์เลวร้าย เตียงผู้ป่วย หมอ และอุปกรณ์กลับมีไม่เพียงพอเราถูกกระหน่ำด้วยข่าวลือและข้อมูลทางการที่หลั่งไหลเข้ามาไม่หยุด.ท่ามกลางข่าวต่างๆ นั้น…แพทย์จากทั่วประเทศและแพทย์ทหารกำลังรุดมาให้ความช่วยเหลือ.การเร่งสร้างโรงพยาบาลหั่วเสิ่นซานและเล่ยเสิ่นซานตลอด 24 ชั่วโมงเพื่อรองรับผู้ป่วย“พวกเราเชื่อมั่นในประเทศและรัฐบาลของเรา พระอาทิตย์จะต้องขึ้นอีกครั้ง”.เจ้าหน้าที่ทางการแพทย์ เสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยชีวิต .อดีตทหารผ่านศึกในการต่อสู้กับโรคซาร์สในปี 2003กับประสบการณ์การป้องกันและรักษาโรคระบาดฉับพลันเขาเชื่อว่าเป็นเรื่องที่ไม่ถูกต้องหากคนอย่างเขาจะมัวแต่หลบอยู่ข้างหลังเพราะ “การรักษาโรคและช่วยชีวิตคนคือสิ่งสำคัญที่สุด”…อู่ฮั่นสามารถสร้างโรงพยาบาลให้แล้วเสร็จได้ ภายใน 10 วัน สร้างโรงพยาบาล .การก่อสร้างโรงพยาบาลหั่วเสิ่นซานขนาด 1,000 เตียง ใช้คนงานกว่า 7,000 ชีวิต กับการทำงานตลอด 24 ชั่วโมงอยู่ในสายตาและความคาดหวังของ “ชาวเน็ต” นับสิบล้านคน.ความอัศจรรย์นี้คือความพยายามในการแข่งกับเวลาเพื่อช่วยชีวิตผู้คน.“แม้เราจะไม่ได้ฉลองตรุษจีนด้วยกันแต่สิ่งที่เรากำลังทำอยู่มีความหมายมความเสียสละของเราจะนำความสงบมาให้หลายครอบครัวและทำให้พวกเขากลับไปอยู่ด้วยกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา” .ความช่วยเหลือจากทุกสารทิศคนจากทุกพื้นที่ทั่วประเทศรวมพลังกันสู้รบกับโรคระบาดเพื่อจัดการกับปัญหาการขาดแคลนผู้คนสามัคคี เป็นหนึ่งเดียว เพื่อเอาชนะทุกความทุกข์ยาก ความผูกพันของชาวจีน .ระหว่างที่ประเทศของเรากำลังสู้เราทุกคนจึงเป็นหนึ่งเดียวกับชาวอู่ฮั่นไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน…ฉันคือชาวจีน…..การระบาดแพร่กระจายไปทั่วโลก.เมืองโออิตะของญี่ปุ่นได้บริจาคหน้ากากอนามัย 30,000 ชิ้นบนกล่องที่ส่งไปมีข้อความว่า “อู่ฮั่นสู้สู้!”เราชาวจีน…จะจดจำทั้งหมดนี้ไม่มีวันลืม.โควิด-19 คือ ศัตรูของทั่วโลกเมื่อเกิดโรคระบาดทั่วโลกจะต้องร่วมมือกันสนับสนุน ปลอบประโลม ความชื่นชม และกำลังใจ.“ภูเขาและแม่น้ำแยกเราออกจากกัน แต่เรามีพระจันทร์ดวงเดียวกันบนฟ้า”.การช่วยเหลือจากประเทศต่างๆ ยังคงหลั่งไหลเข้ามาในจีนทั้งหมดนี้ได้สร้างความประทับใจให้กับชาวจีนทุกคนทำให้เรามีความกล้าหาญและความเข้มแข็งในการสู้ต่อไปคนทั่วโลกจะยืนหยัดต่อสู้และสร้างชุมชุนโลกที่มีอนาคตร่วมกัน.เราต่างทราบดีสถานการณ์ ณ ตอนนี้ ยังคงเลวร้ายแต่…ความเป็นหนึ่งเดียวเท่านั้นที่จะทำให้เรารู้สึกถึงความอบอุ่นหากแสงริบหรี่นั้นคือความหวัง…ว่าเราจะมีชัยในที่สุด